پرنده

  چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغ دیگری ببینی و هزار بار 

تو خودت بشکنی و اونوقت آروم زیذلب بگی: 

گل من باغچه نو مبارک. 

سلام.سلامی به شیرینی عشق و تلخیه..................... 

نمی دونم تلخی اون چطوری برات بگم .ولی گویا مجبور به 

گفتن هستم و تو مجبور به شنیدن.پس می گم می گم در حالی 

که اشکام رو گونه هام سرازیره.میگم و گریه می کنم به قول 

شاعر که می گه:  

(من امشب واسه تو نامه نوشتم اما اشکام همه رو نامه چکیده) 

آره گل من می دونم که می دونی که چی می خوام بگم.لحظه  

وداع نزدیکه.از این به بعد هم تو دیگه نمی تونی منو ببینی 

شاید هم نتونی منو پیدا کنیمی ونم که قلب تو هم مثل قلب من 

شکسته و حکم پرنده ای رو داریکه پر و بالش رو چیده باشند 

و در کنج قفس زندانی باشد.ولی باید یادمان باشد: 

((با بال شکسته پرکشیدن هنر است))  

خوب می دونم الان چه حسی داری.دلت نمی خواد از این  

قفس رها بشی.می دونم که نمی خوای جفت خودت رو تو قفس  

تنها بذاری.ولی چاره ای نیست.او هم مجبوره قفس رو ترک  

کنه ولی از مسیر دیگه ای بره.اما اگر خواست زمانه باشد 

او دوباره به سوی تو بازخواهد گشت  وگرنه..............

                     امان از بازی روزگار 

حرف دیگه ای نمونده فقط یک جمله را از زبان این  

عاشق افسرده بپذیر: 

         (( پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی است ))